Mount Batur klim

We hadden het tegen elkaar gezegd, we gaan die vulkaan nog opklimmen. En Maik moest weer binnen enkele dagen weer met z'n vlucht naar huis. Dus het moest er echt van komen.
Daar gaan we dan, twee uur midden in de nacht naar de vulkaan. Ditmaal in een oud kut busje wat een tering herrie maakte! Ik had eigenlijk gerekend op weer zo'n bling bus zoadat ik nog tijdens de 2 uur duurende auto rit nog even kon slapen. Helaas! Maik en ik hadden ons redelijk voorbereid. Ik had gelukkig nog een trui voor de kou in mn koffer. De rest van mn dikkere kleding heb ik mee gegeven aan mn ouders terug naar Nederland. Voor de rest had ik weer sinds lange tijd sokke aan en heb ik voor de eerste keer in het leven van deze paar schoenen de veters aangetrokken waardoor ik ze transformeerde van mode items tot heuse berg stappers. Aan het eind van de tocht waren ze toch meer dood dan levend. Het bliven dus schoenen voor de dagelijkse show en zullen nooit echte berg schoenen worden. Al trapte onze Balinese gids er wel in! Die wou dolgraag mn Nike SB's hebben. Hij kan ook niet weten dat je door de dunnen skatboard zolen elke steentje voelt als of je op blote voeten loopt.
Onder aan de berg is het al koud, laat staan daar boven. Daarbij versterk de slaap de kou nog extra. We kopen nog wat eten voor boven op de berg en nemen snel de gids mee naar het vertrek punt. Show us the way! Ik denk als we snel aan het lopen zijn krijg ik het wel warm. En dat was ook zo. In het pikkendonker lopen we aan de voet van de vulkaan. Ze hadden bij het boekings kantoor wel kunnen zeggen dat je zelf een zaklamp meer moest nemen. Gelukkig is Maik wat meer pro met dit soort dingen en had hij wel een zaklamp in z'n tas. Ik hoor hem nog zeggen "zo komt dat ding ook nog van pas". Hell Yeah! zonder enige vorm van licht zou ik elke stap op mn bek zijn gegaan. Het was nou niet echt een makkelijke wandel route. Maar vanaf de eerste stap omhoog was het kikkuh! Weg uit Kuta, waar opdat moment hoogst waarschijnlijk dronken Australiers de Bounty club uit strompelen, zich playboy voelend omdat er zoveel Balinese hoertjes aandacht aan hun schenken. Nee, met z'n drieen! Ik, Maik en de gids in de natuur met een indrukwekkende vulkaan. Oké, we passeren nog wel wt groepjes uithijgende mensen, maar voor de rest voelt de rust in de nacht alsof je daar alleen bent. Af entoe moet de gids ons dwingen voor een rust momentje, zodat we kunnen genieten van het uitzicht in het donker. De maan en de reflectie daarvan in het meer geven voldoende licht om je kegeltjes een schitterend beeld te creeren. In record tempo zijn we op onze bestemming. Binnen een uur en een kwartier waar 2,5 uur voor staat. Maar we zien dat we nog hoger kunnen! Ik wil mijn eitje in de berg stoppen en hem even later gekookt eruit halen. maar dat kon niet op deze hoogte. Maik wou ook nog hoger, voor beter foto's en minder toeristen. We waren ook total niet moe en we waren net opgang. Na een tijdje van vragen nam onze gids ons dan eindelijk mee verder omhoog. Dit deel was wel weer een stuk lastiger doordat het nog stijler was en je soms geen grip kon krijgen in het lavazand. Denk je alleen boven aan te komen zit er al een groepje te mediteren of iets dergelijks. Wel een mooie plek daarvoor. Op de top zijn er voor de rest weinig mensen. Er staan wel twee van schuil krotten waar een vrouwtje een warm vuurtje heeft branden. Lekker want tijdens de klim wordt je aardig nat op de rug en als je eenmaal boven stiltaat, met de kou en wind, is het niet echt warm en een goed moment om ziek te worden. Ik koop bij haar nog een veel te duur Colatje. Maar ik dacht een beetje suiker kan geen kwaat en omgerekend koste dat flesje 1 euro 50, dus heh?! Het vrouwtje moet het zelfde traject hebben aflegt maar dan met een kratje volle cola flesjes.
Om je heen zie je pluimen rook de aarde verlaten. Zo cool, dat de aarde gewoon bijna kookt! Tijd voor een eitje! Ik heb ooit een presentatrice van "Jules Unlimited" zien doen en dacht toen al dat is gaaf dat wil ik ook een keer! En nu kon het, en het eitje smaakte heerlijk. Beste eitje ever! (door de gedachten natuurlijk).
Langzaam kwam het zonlicht te voorschijn. Opvallend vond ik het enorme licht wat er al is voordat je de zon ook maar kan zien. Naaste me zie ik de enorme krater. Schitterend om te zien. Het leuke is dat het alweer helemaal dicht aan het groeien is en al weer groen wordt. Maik is enorm bezig met de perfecte foto's te schieten, wat echt mooie plaatjes heeft op geleverd. Het uitzicht was ook fantastisch, iets wat je niet snel vergeet.
Maar dan moet je ook nog terug. Nou zou je denken, het is licht en je loopt naar beneden dus dat gaat lekker makkelijk en snel. Maar je gaat zo snel onderuiten het is zo'n aanslag op je knieen dat je gewoon rustig aan moet dalen en super geconcentreerd moet blijven. Onderweg kwamen we wat mensen tegen die door de gids aan het handje naar benden werden geleid anders lagen ze steeds onder uit.
Eenmaal beneden waren Maik en ik wel enigszins van kapot. We werden nog naar een restaurantje gebracht in Kintamani. Bijna op de zelfde plek waar we besloten die vulkaan te beklimmen. maar ik was zo moe, vooral van een nacht niet slapen, dat we moeite hadden het vele eten weg te krijgen. We konden met het uitzicht op de vulkaan goed zien waar we gelopen en gekommen hadden.  De rest van de dag waren we kapot en nutteloos!